Tryggð hundanna er flestum mönnum kunn. Hundar á Íslandi eru ekki eftirbátar nafna sinna í útlöndum, hvorki að tryggð né viti.
Eitt sinn þegar ég kom til Kaupmannahafnar frá Íslandi, hafði ég hund með er ,,Dóni“ hét. Hann var vitrastur allra íslenskra hunda sem ég hef kynnst og að sama skapi tryggur.
Þegar ég gekk frá skipi fór ég samstundis til gistiheimilisins og í herbergið mitt sem var á annarri hæð, nálægt 5 metra frá jörðu.
Þegar ég hafði verið litla stund heima, þurfti ég að sinna ýmsum erindum og fara út, en vildi ekki flækjast með ókunnugan hundinn með mér.
Lét því loka hann inni í herbergi mínu og varaði þjónustustúlkuna við, að hleypa seppa út. Nokkru síðar var hún svo ógætin að opna glugga, en þegar seppi sá það, var hann ekki lengi að hugsa sig um og stekkur út úr gluggakistunni, 5 metra niður á steinlagða götuna, til þess að leita að mér.
Hann komst óskemmdur frá hlaupinu og skaust sína leið án þess að líta við, þótt til hans væri kallað.
Eins og nærri má geta, gat hann ekki fundið mig.
Þegar ég svo kom heim um kvöldið og fékk fréttirnar taldi ég víst, að ég myndi aldrei sjá hann framar.
En næsta morgun kom íslenskur stúdent með hundinn frá Regentsen, bústað danskra og íslenskra stúdenta, í Kaupmannahöfn.
Kvöldið áður höfðu tveir íslenskir stúdentar gengið um í miðbænum og talað saman.
Tóku þeir eftir því, að íslenskur hundur hljóp fram og aftur um götuna, þar til hann nemur staður skammt frá þeim og starir á þá.
Þeir töluðu ekkert til hans og skiptu sér ekkert af honum, en þó heldur seppi á eftir þeim og læðist með þeim heim til þeirra, án þess þeir tæku eftir því.
Hann hafði legið um nóttina fyrir framan herbergisdyr þeirra á Regentsen og var þar um morguninn. Hundurinn hafði aldrei fyrr verið í Kaupmannahöfn og gat því ekki vitað hvar bústaður íslenskra stúdenta var.
Hvorugan þeirra hafði hann séð fyrr og gat því ekki þess vegna hænst að þeim.
En hvernig stóð þá á því, að hundurinn velur einmitt þessa menn úr öllum mannfjöldanum til að fylgja þeim eftir?
Hann verður rólegur, hættir að leita að mér og fylgir þeim. Hér verður ekki betur séð, en að hundurinn hafi þekkt íslenskuna frá öðrum orðahljóm, sem hann heyrði og hafi því tekið það ráð að elta þá, sem töluðu sama mál og hann var vanur að heyra.
Ef til vill er það ofdirfska að segja, að hann hafi gjört það í þeirri von, að hann fyrir þeirra hjálp, frekar en annara, mundi geta fundið mig.
En það er víst ekki ofsagt, að hann hefur þekkt íslenska orðfallið og líklega mörg orðin, því það bar við síðar, oftar en einu sinni, að þegar heimamenn nefndu nafn hans og sögðu frá ágalla einum, er hann hafði og sem honum hafði verið hegnt fyrir, að hann varð lúpulegur og faldi sig út í horni, undir borði eða stólum og það þótt hvorki væri á hann horft eða gjört nokkurt einkenni þess, að um hann væri talað.
Stúdentarnir lifa báðir og eru nú orðnir embættismenn á íslandi. Þeir geta sannað sögu þessa.
Tryggvi Gunnarsson
Upprunalegur titill: „Farðu vel með dýrin“, Dýravinurinn, 2. árgangur 1887, 2. tlb., bls. 31-33.
Textinn er lítilsháttar styttur og aðlagaður að nútíma máli og stafsetningu.
